Svaki dan očajni stojite pred ormarom, koji puca po šavovima, a vi kasnite na posao jer, podrazumijeva se, nemate apsolutno ništa da obučete!

Gomila stvari je ispred vas, ali ne znate šta da radite s njima.

Ne sviđaju vam se...

Dosadile su vam...

Da stvar bude gora, odjeća koju ste prije tri dana, saaatima, tako uredno slagali na policama, sada su nepregledni mali tornjevi u Pizi, jer kada vam ujutro zatreba dvanaesta majica odozgo iz jedne od tih hrpica, i vi je raskupusate, u bjesomučnoj žurbi omrznutog rituala oblačenja za posao (ili gdje god da ste pošli), nemoguće je sačuvati to u onom redu u kojem ste ostavili. A košulje na čije ste peglanje potrošili pola dana uopšte nisu u stanju da vise u ormaru, jer da bi nešto visilo morao bi postojati vazduh između odjeće, a toga u vašem ormaru odavno nema, nego se odjeća guši, spljoštena i sažvakana. A i vi se osjećate ugušeno i sažvakano, jer ste upravo izračunali koliko dragocjenog vremena (i živaca) trošite na nešto što je tako banalno kao što je oblačenje.